ZVONO 2011 – Izjava žirija 2011.Godišnja nagrada za mlade likovne umjetnike za BiH
Žiri u sastavu:
Irfan Hošić, istoričar umjetnosti, Bihać
Dunja Kukovec, kustosica i istoričarka umjetnosti, Ljubljana
Pau Cata, kustos i istraživač, CeRCCa ( Centar za istraživanje i kreativnost Casamarles), Barselona
Miodrag Manojlović, umjetnik, Banja Luka
Adela Jušić, umjetnica, Sarajevo (dobitnica nagrade ZVONO 2010.)
donio je odluku o izboru četvoro finalista za šestu Godišnju nagradu za mlade likovne umjetnike – ZVONO 2011.
Sarajevo centar za savremenu umjetnost (SCCA) je i pored nepostojanja finansijske podrške za administriranje i organizaciju ove nagrade, koja je dio međunarodne mreže YVAA (Young Visual Artist Awards), odlučio da nastavi sa projektom Nagrade ZVONO zbog značaja koji nagrada ima za afirmiranje i pozicioniranje mladih umjetnika iz Bosne i Hercegovine na međunarodnoj sceni savremene umjetnosti.
Ove godine, Žiri je ustanovio da je odabir četvoro finalista i dobitnika nagrade Zvono bio najteži do sada zbog visokog kvaliteta u prezentaciji i kontekstualizaciji pristiglih radova.
Nakon pregledanja i analize svih prispjelih radova (ukupan broj aplikacija 23), Žiri je, vođen kriterijima inovativnosti i autentičnosti u odnosu na savremeno umjetničku inicijativu socijalnog angažmana kao i otvaranja novih perspektiva individualne ali i kolektivne pozicije umjetnika, za finaliste izabrao:
1.
Sandra Dukić i Boris Glamočanin (prijavljeni rad: “Ljubija ubija”)
2.
Lana Čmajčanin (prijavljeni rad: “Bosna i Hercegovina, krojenje i šivanje”)
3.
Radenko Milak (prijavljeni rad: “‐ A šta ste još vidjeli? – Nisam mogao vidjeti sve” i “Govor sa ivice rata ili talking about the revolution” )
4.
Igor Sovilj (prijavljeni rad: “AV dnevnici”)
Žiri je vrijednovao radove u odnosu na trenutne tendencije i kretanja u savremenoj umjetničkoj praksi.
Sandra Dukić i Boris Glamočanin za svoj rad uzimaju stvarnu situaciju grada Ljubije (grad Ljubija izgrađen je oko nekadašnjeg najvećeg rudnika u bivšoj Jugoslaviji). Stanje grada Ljubije radni je okvir ovog inkluzivnog i kolaborativnog rada koji do kraja definiše i određuje njegovu aktivističku prirodu. Suočavanje sa teškoćama tranzicije i postratnog društva, dvoje umjetnika koriste da bi ispričali vlastite priče, odnosno priče nekoga ko je uvijek i oduvijek percipiran kao Drugi. Visoko pozitivan pristup i umjetnička gesta transformira devastiranu i zaboravljenu zajednicu kroz uvođenje dijaloga između umjetničke prakse i osnaživanja civilnog društva donošenjem nade, s jedne strane, i izazivanja i razotkrivanja korupcije u trenutnom političkom i ekonomskom sistemu, s druge strane. (*pobjednički rad)
Lana Čmajčanin na naizgled zaigran i neobavezan način koristi kartografiju kako bi ukazala na bizarnost konflikta unutrašnje granične podjele Bosne i Hercegovine. Analitičko mišljenja koristi se pretpostavljenom ženskom aktivnošću – šivenjem, kako bi dekonstruisala nametnute granice. Jednostavna i jasna estetika koja koristi sredstva dizajna poziva publiku da eksperimentira sa ponuđenom igrom krojenja razotkrivajući apsurd trenutne situacije i dubinu otuđenosti između politike i svakodnevnog života.
Radenko Milak se klasičnim slikarskim medijem, slikom i crtežom, dovodi u repetativno stanje ponavljajući jedan motiv/scenu ili precrtavajući ključne fotografije iz nedavne istorije BH te tako propituje reprezentaciju i stepen prisutnosti nasilja u društvu i istoriji. Umjetnik bira poznatu fotografiju, dokument iz rata, da bi se upustio u meditativni proces s ciljem postizanja katarze, i vlastite i društvene. Trenuci koji ilustruju nasilje zaleđeni su na slikama. Taj zaleđeni trenutak nasilja prelaz je ili veza između klasičnog i savremenog medija. Milak obrnutim procesom
pretvaranja fotografije u sliku na platnu progovara o uticaju masovnih medija na kreiranje i izgradnju mišljenja pojedinca.
Rad Igora Sovilja, “AV Dnevnici” je petokanalna video instalacija koja se bavi “pitanjima osjećaja krivice”, preciznije, pet osjećaja krivice. Umjetnik Sovilj, počinje od sebe, uvlači svoju majku u proces kojem potencira potrebu za komentarisanjem i problematiziranjem osjećaja krivice u širim društvenim sferama. Minimalnom gestom i jednostavnom vizualnom formom Sovilj nudi čitanje svog narativa na više nivoa. Dopuštajući promatraču da uđe u zatvorenu strukturu bliskosti odnosa majke i sina, ogoljavajući je preko granice nelagode, kojom potiče promatrača na vlastito propitivanje osjećaja krivice iz pozicije pojedinca sve do, onog važnijeg, kolektivnog pozicioniranja savremenog društva u odnosu na osjećaj krivice.
Pored četvoro finalista Žiri želi skrenuti pažnju na rad Igora Bošnjaka i Jelene Fužinato. Oboje spomenutih se stavljaju u meta narativnu poziciju umjetnosti proširivajući poziciju umjetnika i tako izravno propitujući ulogu i profesionalizam umjetničkih institucija lomeći hijerarhiju establišmenta.
Cestitke 
