banjalukaforum.com

Istoriju pišu pobjednici, glasi jedna poslovica. Ja sam utvrdio da je ljudska istorija upitna, jer ne da su je pisali pobjednici, već mnogi progresivni umovi su bili zaustavljani od strane društva u svojim idejama, tako da je history jedna paralizovana oblast. Tu se da razgovarati o dobru i lošemu kroz istoriju.

Dobrim delom si u pravu!
Zanimljivo je pročitati viđenje istorije od različitih istoričara iz različitih miljea.Nedavno me pravo iznenadilo iznošenje istorijskih podataka od strane Ivana Lovrenovića o poznatoj

BICI KOD NIKOPOLJA

Sedam godina posle Kosovske bitke se desila ova bitka.
Sa jedne strane krscanska evropska vojska,a sa druge Turci i Srbi.Tako tvrdi hrvatski istoričar Ivan Lovrenović u svojoj knjizi.
Cuveni istoričar i intelektualac Ivan Lovrenović u eseju Lament nad Beogradom piše o bici kod Nikopolja, na bugarskoj obali Dunava, godine 1396. Ta bitka,kako piše Lovrenović je za evropsku istoriju kudikamo bitnija od one Kosovske,ali da je kod Srba sistemski prešućivana.
Lovrenović piše kako je boj na Kosovu, kojim su Srbi (i svi drugi u bivsoj Jugoslaviji) bombardovani iz svih izvora saznanja, od školskih udžbenika, preko televizije do usmenog predanja, "realno, tek jedna od etapnih bitaka u silnom nadiranju osmanslijske vojske i ekspanziji osmanlijske države u jugoistočnoj Evropi, koja je u opštoj istoriji tog vremena zabilježena tek kao oveća fusnota".
Bitka kod Nikopolja,po Lovrenoviću dešava se dakle sedam godina nakon Kosovskog boja. Do tog trenutka sultan Bajazit (ili, kako bi bilo tačnije izgovarati, Bajazid) pokorio je Srbiju i Bugarsku, i sada ga istorija zatiče kako nadire na vrata Ugarske. Sigismund, ugarski kralj, okuplja vojnu alijansu sastavljenu od francuskih, njemačkih i engleskih vitezova. To je NATO tog vremena, i Sigismund je pun nade pred moćnom vojskom od 120 000 ljudi. Dok čitava kršćanska Evropa gleda u njega i moli se da njegova snaga bude dostatna da zaustavi nadiranje Turaka, Sigismund se u Nikopolju priprema za krvavu bitku.
Mi laici o srednjovekovnim bitkama imamo predstavu stvorenu isključivo filmskim prikazima tih klanica. Objektivna slika bila je još surovija. Stotine hiljada tela u sudaru za sobom su ostavljale reke krvi, koje su se kod Nikopolja ulile u plavi Dunav, raskomadana ljudska tela po poljima i smrt, dokle god je, kroz dim spaljenih kuća i krike unesrećenih, dosezao ljudski pogled.
Na trenutak se činilo da će kršćani, vođeni hrabrošću, prije svega francuskih vitezova, ostvariti veliku pobedu protiv Bajazita, zvanog Jildirim - Munja i tako odbraniti "kršćansku Evropu". Ali sultan je po Lovrenoviću bio briljantan strateg, koji je u odsudnom trenutku potegao svoje skriveno, a najmoćnije oružje. Na vrhuncu bitke on na kršćane pušta svoju "elitnu vojsku" - pet hiljada srpskih vitezova na čelu sa Stefanom Lazarevićem. Srpskim despotom,a njegovim vazalom".
Istoričar Lovrenović dalje piše: "Deo kršćanske vojske koji uteče pokolju, potopi se u Dunavu, a dio dopade Turskoga ropstva". Pozivajući se na američku istoričarku Barbaru Tuchman i njenu knjigu Daleko ogledalo, Lovrenović ovako opisuje posljedice trijumfa srpskog oružja kod Nikopolja: "Cela tri veka od tada, sve do Jana Sobieskoga i bitke pod Bečom 1683, neće Zapad uspeti sakupiti snage ni sloge da se odupre Osmanlijama".

P.S.Po ovome ispade da su Srbi najviše pomogli Turcima u opsadi Evrope!
Istoričari,da vas čujem.

Istorija je veoma flesibilana materija, evo recimo pravljenje novih naroda i nacija krajem dvadesetog vijeka, zatim nasilna promjena jezika i izmisljanje novih, imamo mogucnost da to pratimo u susjedstvu, i naravno sve to uz novokomponovanu istorijsku podlogu.

_________________
Bla, bla, bla...